 |
Στίχοι: Νίκος Παπάζογλου
Μουσική: Νίκος Παπάζογλου
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου
Άλλες ερμηνείες:
Χαρούλα Αλεξίου
Γιώργος Νταλάρας
Ελευθερία Αρβανιτάκη
Μα γιατί το τραγούδι να `ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ’ την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και με `πνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις
Σ’ αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος
λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
κουράγιο θα περάσει θα μου πεις
Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό
Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το `χει δει
Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται
μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή
Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό
|  |
Tекст: Nikos Papazoylou
Mузика: Nikos Papazoylou
Прва представа: Nikos Papazoylou
Остале представе:
Haroula Alexiou
Yioryos Dalaras
Eleftheria Arvanitaki
Зашто песма да буде тужна
делује као да је изашла из мог срца
и у овом тренутку кад ме је радост преплавила
доспела је до мојих усана и угушила ме
"Чувај се за крај", рећи ћеш ми..
Волим те, али не знам како то да ти кажем
и то је мука, неиздржива
убија ме бол, јер и ја осећам
да је пут којим смо кренули непроходан
"Буди храбар, проћи ће", рећи ћеш ми..
Како могу да заборавим њене распуштене косе
песак који се сливао попут водопада
док ми је поклањала хиљаде пољубаца
као дијаманте, које ми је великодушно даривала
"Отићи ћу, па макар ми изашло на лоше"
У ком заносу, ком магичном плесу
је рођено једно такво биће
од које далеке звезде допире светлост
која се сакрила у њеним очима
и коју сам ја, срећник, видео
У њеном погледу је небо
грми, облачи се, превија
али како ноћ пада преплављује га светлост
диже се августовска месечина
и изнутра исијава тамница
Како могу да заборавим њене распуштене косе
песак који се сливао попут водопада
док ми је поклањала хиљаде пољубаца
као дијаманте, које ми је великодушно даривала
"Отићи ћу, па макар ми изашло на лоше"
| |
