 |
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Ara Dinkjian
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη
Άλλες ερμηνείες:
Antique
Σαν γυναίκα γεννά
στο χώμα η νύχτα το πρωί
κι όλα αντέχουν ξανά
και γίνονται ζωή.
Ποια παλιά κιβωτός
μέσα απ’ του χρόνου τις στοές
βγάζει ακόμα στο φως
ζευγάρια αναπνοές.
Δυνατά, δυνατά
γίναν όλα δυνατά τ’ αδύνατα
Δυνατά, δυνατά
σ’ ένα θέαμα κοινό
Δυνατά, δυνατά
κι όπως πάνε του χορού τα βήματα
με τα χέρια ανοιχτά
όλα τα περιφρονώ
Μα σαν γυναίκα γεννά
στο χώμα η νύχτα το πρωί
κι όλα αντέχουν ξανά
και γίνονται ζωή
Ποια παλιά κιβωτός
μέσα απ’ του χρόνου στοές
βγάζει ακόμα στο φως
ζευγάρια αναπνοές.
Δυνατά, δυνατά
γίναν όλα δυνατά τ’ αδύνατα
Κι αναμμένο πετά
σπίρτο η γη στον ουρανό
Δυνατά, δυνατά
κι όπως πάνε του χορού τα βήματα
με τα χέρια ανοιχτά
όλα τα περιφρονώ
Κι όλο κάτι λέω
κάποια αγάπη κλαίω
κι όλο μέσα μου θρηνώ χαλάσματα
Με τα χρόνια μου
στα σεντόνια μου
σαν φαντάσματα.
Δεν υπάρχουν πολλά
που να τα ελπίζουμε μαζί
κοίτα, κοίτα ψηλά
κι άλλος αιώνας ζει.
|  |
Lyrics: Lina Nikolakopoulou
Musica: Ara Dinkjian
Prima esecuzione: Eleftheria Arvanitaki
Altri spettacoli:
Antique
Come donna partorisce
sul suolo la notte il mattino
e tutto viene fuori ancora
e diventa vita!
Quale vecchia arca
nei corridoi del tempo
porta ancora alla luce
respiri accopiati?
Forte,forte!
tutto quelo che era debole e' diventato forte (o l'impossibile possibile)
Forte,forte!
in uno spettacolo comune
Forte,forte!
e seguendo i passi del ballo
colle mani aperte
disprezzo tutto (o tutto mi sembra piccolo)!
Ma come donna partorisce
sul suolo la notte il mattino
e tutto viene fuori ancora
e diventa vita!
Quale vecchia arca
nei corridoi del tempo
porta ancora alla luce
respiri accopiati?
Forte,forte!
tutto quelo che era debole e' diventato forte (o l'impossibile possibile)
e un acceso butta
fiammifero la terra verso il cielo
Forte,forte!
e seguendo i passi del ballo
colle mani aperte
disprezzo tutto (o tutto mi sembra piccolo)!
E sempre dico qualcosa,
per qualche amore piango,
e sempre dentro me io lutto per dei maceri,
insieme ai miei anni,
sulle mie lensuola,
come spettri.
Non c'e' molto
che sperassimo insieme.
Guarda,guarda in alto,
un altro secolo e' vivo.
| |
