 |
Στίχοι: Ελένη Ζιώγα
Μουσική: Αντώνης Μιτζέλος
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κότσιρας
Μονάχα σιωπή
να, τι μας έμεινε
αφού είναι όλα πια χαμένα
Κι αυτό το «γιατί»
που κάπου ξέμεινε
πίσω απ’ τα χείλια τα σφιγμένα
Κρίμα που είναι αργά και δεν προλάβαμε
άλλη μια αγκαλιά και ένα «συγγνώμη»
Κρίμα που είναι αργά και καταλάβαμε
μια μεγάλη αγάπη πώς τελειώνει
Τίποτα. Δεν υπάρχει στο στόμα πια φωνή
Τίποτα να σου πω δεν υπάρχει
Σήμερα, που ξανάγινε χώμα το κορμί,
σήμερα, που ψάχνω να βρω ακόμα το «γιατί»
Ποια λέξη να σου πω
δεν βρίσκω τίποτα
αφού το «σ’ αγαπώ»
το λέω ακόμα...
Με χέρια ανοιχτά θα παραδώσουμε
τα όνειρά μας τα κλεμμένα
Κι αν θέλει η καρδιά να μετανιώσουμε
το λεν’ τα μάτια τα κλαμένα
|  |
Lyrics: Eleni Zioya
Music: Adonis Mitzelos
First version: Yiannis Kotsiras
Only silence
that is what is left of us
since all is now lost
And that "why"
which got left over somewhere
behind pursed lips
Too bad it's late and we didn't make it
one more hug and a "sorry"
Too nad it's late and now we know
how a great love ends
Nothing. There is no voice in my mouth anymore
Nothing for me to tell you
Today, when the body turned back to soil,
today, when I still search to find out "why"
What word should I tell you
I can't come up with anything
since I still say
"I love you"...
With our arms spread we will hand back
our stolen dreams
And if our hearts want us to regret
Our tear-filled eyes will say it
| |
