 |
Στίχοι: Ανδρέας Θωμόπουλος
Μουσική: Ανδρέας Θωμόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Παύλος Σιδηρόπουλος
Σου γράφω πάλι από ανάγκη
η ώρα πέντε το πρωί
το μόνο πράγμα που `χει μείνει
όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ
Τι να τις κάνω τις τιμές τους
τα λόγια τα θεατρικά
μες στην οθόνη του μυαλού μου
χάρτινα είδωλα νεκρά
Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς
Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη
βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό
κι ίσως η ασχήμια του να φύγει
μόλις πλυθώ και ξυριστώ
Βρωμάει η ανάσα απ’ τα τσιγάρα
βαραίνει ο νους μου απ’ τα πολλά
στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα
σε φέρνει ακόμα πιο κοντά
Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς
Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα
η ανάγκη μου δε σταματά
σαν το πουλί πάνω στο σύρμα
σαν τον αλήτη που γυρνά
Θέλω να `ρθείς και να μ’ ανάψεις
το παραμύθι να μου πεις
σαν μάνα γη να μ’ αγκαλιάσεις
σαν άσπρο φως να ξαναρθείς.
|  |
Lyrics: Andreas Thomopoulos
Musica: Andreas Thomopoulos
Prima esecuzione: Pavlos Sidiropoulos
Ti scrivo di nuovo per necessita'
sono le cinque del mattino
l'unica cosa che e' rimasta
in piedi nel mondo sei tu
Cosa me ne faccio dei loro onori
delle parole teatrali
sullo schermo della mia mente
(sono) idoli di carta morti
Amami piu' che puoi amami
Guardando nello specchio
vedo una faccia conosciuta
puo' darsi che la sua bruttezza se ne vada
non appena mi saro' lavato e sbarbato
Puzza di sigaretta il fiato
la mente e' oberata da tante cose
sul muro una specie di Monna Lisa
ti porta ancora piu' vicino
Amami piu' che puoi amami
Anche se sta lettera e' finita
il mio bisogno non cessa
come un uccello sul filo
come il vagabondo che va in giro
Voglio che tu venga a darmi spirito
a raccontarmi la favola
ad abbracciarmi come madre terra
che tu di nuovo venga come una luce bianca.
| |
