 |
Στίχοι: Brendan Behan & Βασίλης Ρώτας
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Φαραντούρη
Διαβάζεις την Αγία Γραφή, χρυσές σελίδες.
Διαβάζεις λόγια ωραία που μιλάν για αγάπη.
Διαβάζεις και για τον Πλάτωνα, όλους τους σοφούς
που λεν για ελπίδα, για χαρά, για αγάπη, για ειρήνη.
Μα αυτά λέω σαν ανόητα τα νιώθει ο νους,
σα να λένε για λεπρούς ή για νεράιδες.
Αλλά το ξέρεις όταν άνθρωπο χρειαστείς,
πως σαν τον εαυτό σου εσέ δε σ’ αγαπάει κανείς.
Επάσχισα κι εγώ να γίνω κάποιος.
Στα δεκατρία εδούλεψα καλά στο τραμ,
μα κι αν δεν έγινα γιατρός, στρατιωτικός,
τον βασιλιά τον υπηρέτησα πιστά,
ποτέ στους χαλεπούς καιρούς δεν πρόδωσα.
Ούτε όταν οι Άγγλοι τα `καναν σμπαράλια εδώ.
Κι όταν γίναμε γίναμε ανεξάρτητοι ήμουν νομιμόφρων,
μα σαν τον εαυτό σου εσέ δε σ’ αγαπάει κανείς.
Πράγματι τους μικρούς εμάς της μεσαίας τάξεως
μας φέρνουν γύρω σαν καφέδες σ’ αγρυπνία,
οι υπάλληλοι μας έχουν σαν γαϊδούρια στη σειρά,
μας κοροϊδεύει ο όχλος όταν προσπαθούμε
να `χουμε τρόπους, να μιλάμε καθαρεύουσα.
Έτσι ούτε σύλλογο έχουμε και είναι να μας κλαις.
Μα μόνο τούτο ξέρουμε καλά και εμείς,
πως σαν τον εαυτό σου εσέ δε σ’ αγαπάει κανείς.
|  |
Lyrics: Brendan Behan & Vasilis Rotas
Musica: Mikis Theodorakis
Prima esecuzione: Maria Faradouri
Leggi nella Sacra Scrittura pagine d'oro.
Leggi belle parole che parlano di amore.
Leggi anche di Platone, di tutti i saggi
che parlano di speranza, di gioia, di amore, di pace.
Dico: ma queste cose la mente le sente come insensate,
come fossero destinate ai lebbrosi e alle fate.
Ma già lo sai: quando hai bisogno di qualcuno
come ti ami da te stesso non ti ama nessuno.
Mi esorti a diventare anch'io qualcuno.
In questi tredici anni ho lavorato bene sui tram,
ma sebbene non sia diventato medico o militare
il re l'ho servito fedelmente,
mai l'ho tradito nei tempi grami.
Nemmeno quando gl' Inglesi hanno fatto qui quello sfracello.
E quando siamo diventati indipendenti io stavo nella legalità,
Ma come ti ami da te stesso non ti ama nessuno.
In realtà, noi che siamo piccoli, della classe media
ci portano qua e là come tazze di caffè per stare svegli,
i nostri subordinati ci prendono per una risma di somari,
la canaglia ci prende in giro quando ci sforziamo
di avere bei modi, di parlare forbito.
Così non abbiamo nemmeno un club nostro e c'è da compiangerci.
Ciò nonostante lo sappiamo bene anche noi che
come ti ami da te stesso non ti ama nessuno.
| |
