 |
Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης
Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους, μπορεί να `ναι κι από αίμα.
Όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα,
μπορεί να `ναι κι απ’ το λιόγερμα, που χτυπάει στον απέναντι τοίχο.
Κάθε δείλι τα πράγματα κοκκινίζουν πριν σβήσουν
και ο θάνατος είναι πιο κοντά. Έξω απ’ τα κάγκελα,
είναι οι φωνές των παιδιών, και το σφύριγμα του τρένου.
Τότε τα κελιά γίνονται πιο στενά
και πρέπει να σκεφτείς το φως σ’ έναν κάμπο με στάχυα,
και το ψωμί στο τραπέζι των φτωχών
και τις μητέρες να χαμογελάνε στα παράθυρα,
για να βρεις λίγο χώρο να απλώσεις τα πόδια σου.
Κείνες τις ώρες, σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου,
γίνεται μια σιωπή γεμάτη δέντρα,
το τσιγάρο κομμένο στη μέση, γυρίζει από στόμα σε στόμα,
όπως ένα φανάρι που ψάχνει το δάσος, βρίσκουμε τη φλέβα
που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης, χαμογελάμε.
|  |
Lyrics: Yiannis Ritsos
Musica: Hristos Leodis
Prima esecuzione: Nikos Xylouris
Questi segni rossi sui muri potrebbero anche essere di sangue.
Tutto ciò che è rosso in questi giorni è sangue.
Ma potrebbero essere quelli del tramonto che investe il muro di fronte.
Ogni pomeriggio gli oggetti diventano rossi prima di spegnersi
e la morte è più vicina. Al di là delle inferriate
ci sono le voci dei bambini e il fischio del treno.
Allora le celle si fanno più strette
e occorre andare col pensiero alla luce, a un campo con le spighe
e al pane sulla tavola dei poveri
e alle madri che sorridono alle finestre
per trovare un po' di posto e distendere le gambe.
In quei momenti stringi il braccio del tuo compagno,
si forma un silenzio pieno di alberi,
la sigaretta spezzata in due gira di bocca in bocca
come una lanterna che fruga il bosco - troviamo la vena
che arriva al cuore della primavera, sorridiamo.
| |
