 |
Στίχοι: Γιώργος Σεφέρης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Λάκης Χαλκιάς & Μέμη Σπυράτου
Άλλες ερμηνείες:
Φίλιππος Σοφιανός
Ο τόπος μας είναι κλειστός,
όλο βουνά που έχουν σκεπή
το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα.
Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε
πηγάδια, δεν έχουμε πηγές.
Μονάχα λίγες στέρνες,
άδειες κι αυτές.
Που ηχούν και που τις προσκυνούμε.
Ήχος στεκάμενος, κούφιος,
ίδιος με τη μοναξιά μας,
ίδιος με την αγάπη μας,
ίδιος με τα σώματά μας.
Μας φαίνεται παράξενο
που κάποτε μπορέσαμε να χτίσουμε τα σπίτια,
τα καλύβια και τις στάνες μας.
Και οι γάμοι μας, τα δροσερά
στεφάνια και τα δάχτυλα,
γίνουνται αινίγματα
ανεξήγητα για την ψυχή μας.
Πώς γεννήθηκαν,
πώς δυναμώσανε τα παιδιά μας;
Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε
πηγάδια, δεν έχουμε πηγές.
Μονάχα λίγες στέρνες,
άδειες κι αυτές.
Που ηχούν και που τις προσκυνούμε.
Ο τόπος μας είναι κλειστός.
Τον κλείνουν οι δυο μαύρες
Συμπληγάδες.
Στα λιμάνια την Κυριακή σαν
κατεβούμε ν’ ανασάνουμε,
βλέπουμε να φωτίζουνται στο
ηλιόγερμα σπασμένα ξύλα,
από ταξίδια που δεν τέλειωσαν
σώματα που δεν ξέρουν πια
πώς ν’ αγαπήσουν.
|  |
Lyrics: Yioryos Seferis
Musica: Yiannis Markopoulos
Prima esecuzione: Lakis Halkias & Memi Spyratou
Altri spettacoli:
Filippos Sofianos
La nostra terra è chiusa,
tutta montagne che hanno per tetto
il cielo basso notte e giorno.
Non abbiamo fiumi, non abbiamo
pozzi, non abbiamo sorgenti.
Solamente rare cisterne
anch'esse vuote.
Che rimandano l'eco e che noi veneriamo.
Un'eco sorda che si regge sul loro interno vuoto,
uguale alla nostra solitudine,
uguale al nostro amore,
uguale ai nostri corpi.
A noi pare strano
che un giorno siamo riusciti a costruire le case
le capanne e i nostri ovili.
E anche le nostre nozze, le fresche
corone e le dita
diventano enigmi
insoluti per la nostra anima.
Come sono nati,
come sono cresciuti i nostri figli ?
Non abbiamo fiumi, non abbiamo
pozzi, non abbiamo sorgenti.
Solamente rare cisterne
anch'esse vuote.
Che rimandano l'eco e che noi veneriamo.
La nostra terra è chiusa.
La chiudono due nere
Simplégadi.
Nei porti quando la Domenica
scendiamo a prendere aria,
vediamo illuminarsi al
tramonto legni spezzati
da viaggi incompiuti,
corpi che non sanno più
come amare.
| |
