 |
Στίχοι: Νάνος Βαλαωρίτης
Μουσική: Βασίλης Δημητρίου
Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος
Πες μου πού πήγε ο Αύγουστος με τα καμπαναριά του
Το γέλιο σου που γέμιζε το σπίτι μας βροχή
Τώρα μας δίνει ο άνεμος γυμνή την αγκαλιά του
Ω πρόσωπο που σκέπασε με μάρμαρο τη γη
Πόσα σβησμένα βλέμματα κοιτάνε όταν κοιτάζεις
Πόσα δεμένα στόματα μιλάνε όταν μιλάς
Ήταν του ήλιου η δύναμη το ρόδο που ωριμάζει
Κλειστά παραθυρόφυλλα τα στήθια που αγαπάς
Είναι καρδιές που μάθαμε σαν γράμματα ανοιγμένα
Είναι τραπέζια όπου κανείς δε θα καθίσει πια
Μια μουσική πανάκριβη που γράψανε για σένα
Τόσες χιλιάδες δάχτυλα για τελευταία φορά
Εσάς που πήρε ο θάνατος βαριά στα δάχτυλά του
Από τα μάτια σας η αυγή πηγάζει σαν νερό
Άστρα σε κάθε μέτωπο και φως τ’ ανάστημά του
Καμιά ζωή δε γράφεται χωρίς το δάκρυ αυτό
Ακουμπισμένες δυο εποχές η μια κοντά στην άλλη
Ω πρόσωπο που φώτισε μια μακρινή αστραπή
Ποια θάλασσα ποια θάλασσα θα `ναι αρκετά μεγάλη
Για να χωρέσει τον καημό που μάζεψ’ η ψυχή;
Σα μυθικό τριαντάφυλλο μια νύχτα ο κόσμος κλείνει
Είναι η πόρτα όπου κανείς δε θα περάσει πια
Είναι του δήμιου η ταραχή του ήρωα η γαλήνη
Ο ποταμός που κύλησε σαν έσπασε η καρδιά
|  |
Lyrics: Nanos Valaoritis
Musica: Vasilis Dimitriou
Prima esecuzione: Hristos Thivaios
Dimmi dove è andato Agosto coi suoi campanili
Il suo riso che ci riempiva la casa di pioggia
Ora il vento nudo ci porge il suo abbraccio
O volto che ha ricoperto di marmo la terra
Quanti sguardi spenti guardano quando mi guardi
Quante bocche serrate parlano quando tu parli
Erano la forza del sole la rosa che sboccia
Imposte serrate sono i petti che amavi.
Sono cuori che conosciamo come lettere aperte
Sono tavoli ai quali nessuno più siederà
Una musica finissima che abbiamo scritto per te
Il tocco di tante migliaia di dita per un'ultima volta
Voi che la morte ha preso nei suoi artigli
Dai vostri occhi come acqua ruscella l'alba
Stelle sulla fronte e tutta di luce la figura d'ognuno
Nessuna vita si scrive senza questo pianto
Due età appoggiate l'una sull'altra
O volto che si accese a un lampo lontano
Quale mare quale mare sarà abbastanza vasto
Da contenere il dolore raccolto dall'anima ?
Come una rosa favolosa si chiude il mondo una notte
E' la porta per la quale nessuno mai più passerà
E' il turbamento del carnefice la serenità dell'eroe
Il fiume che prese a scorrere quando si spezzò il cuore
| |
