 |
Στίχοι: Κώστας Καρυωτάκης
Μουσική: Γιάννης Γλέζος
Πρώτη εκτέλεση: Θανάσης Γκαϊφύλλιας
Άλλες ερμηνείες:
Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Θάνατος είναι οι κάργιες
που χτυπιούνται στους μαύρους τοίχους και τα κεραμίδια,
θάνατος οι γυναίκες που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζανε κρεμμύδια.
Θάνατος οι λεροί κι ασήμαντοι δρόμοι,
με τα λαμπρά μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας πίσω η θάλασσα κι ακόμη
ο ήλιος θάνατος μες στους θανάτους.
Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει
για να ζυγίσει μια ελλειπή μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.
Βάσις φρουρά εξηκονταρχία Πρεβέζης.
Την Κυριακή θ’ ακούσουμε τη μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο τραπέζης,
πρώτη κατάθεσης δραχμαί τριάντα.
Περπατώντας αργά στην προκυμαία
"Υπάρχω" λες κι ύστερα "Δεν υπάρχεις".
Φτάνει το πλοίο υψωμένη σημαία.
Ίσως έρχεται ο κύριος νομάρχης.
Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
ένας πέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία
|  |
Lyrics: Kostas Karyotakis
Music: Yiannis Ylezos
First version: Thanasis Ykaifyllias
Other versions:
Vasilis Papakonstadinou
Death are the crows
that strike themselves over the black walls and the tiles,
death the women who are loved
while they cut onions.
Death the dirty and insignificant streets,
with their illustrious, big names,
the olive grove, behind the sea and still
the sun, death inside of the deaths.
Death the police officer who is inspecting
a ration to see if it’s deficient,
death the hyacinths in the balcony
and the teacher with the newspaper.
Basis, guard, the government clerks of Preveza.
On Sunday we’ll listen to the band.
I took a pass book,
first deposit, thirty drachmas.
Walking slowly along the seafront
“Do I exist?” you say and then “you don’t exist!”.
The ship arrives, the flag raised.
Maybe the prefect is coming.
If at least, inside of these people
one would die from disgust…
Silent, sad, with modest manners,
everybody would enjoy the funeral.
| |
