 |
Στίχοι: Μιχάλης Γκανάς
Μουσική: Ara Dinkjian
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη
Είναι κάτι αγάπες μου
που σηκώνω στις πλάτες μου,
είναι χέρια που κράτησα
κράτα με
σαν πουλάκια τ’ άφησα.
Είναι κάτι στον άνθρωπο
τρυφερό κι απάνθρωπο
και ο κόσμος παράξενος
γυάλινος
σκοτεινός και διάφανος.
Είν’ ο κόσμος δύσκολη γραφή
όλο σβήνεται
κι αν δε διαβαστεί με την αφή
τίποτα δε γίνεται.
Είναι λύπες που ξέχασα
και χαρές που δεν έζησα,
είναι χρόνια που φύγανε
μίλα μου
πες μου που πήγανε.
Είναι φίλοι που χάθηκαν
και φωνές που μου στάθηκαν,
είναι μάτια που φίλησα
μάτια μου
κι από φως ξεχείλισα.
Είναι σπίτια που έχασα
και ποτέ δεν τα ξέχασα,
ένα σχήμα που μπόρεσα
σώμα μου
κι άλλα που δε χώρεσα.
Είναι κάτι στον άνεμο
μυστικό και παράνομο
που τρελαίνει τα σώματα
πόνα τα
με σκιές και χρώματα.
|  |
Tекст: Mihalis Ykanas
Mузика: Ara Dinkjian
Прва представа: Eleftheria Arvanitaki
Ima nekih mojih ljubavi
koje nosim kao teret
ima ruka koje sam držala
-drži me-
kao ptiće sam ih ostavila.
Ima nešto u čoveku
nežno, a nehumano
svet je čudan
-staklen-
mračan i providan.
Svet je težak za pisanje
stalno se briše
i ako se dodirom ne pročita
ništa se ne dešava
Ima tuga koje sam zaboravila
i radosti koje nisam doživela
ima godina koje su nestale
-pričaj mi-
kaži mi gde su otišle.
Ima prijatelja koji nisu više tu
i glasova koji su mi se našli
ima očiju koje sam ljubila
-oko moje-
i od svetlosti se prelila.
Ima kuća koje sam izgubila
i koje nikad nisam zaboravila
jedan oblik u koji sam mogla
-telo moje-
i drugih u koje nisam stala.
Ima nečeg u vetru
mističnog i protivzakonitog
što izluđuje tela
-oseti ih-
senkama i bojama.
| |
