 |
Στίχοι: Δήμος Μούτσης
Μουσική: Δήμος Μούτσης
Πρώτη εκτέλεση: Δήμος Μούτσης
Άλλες ερμηνείες:
Γιώργος Νταλάρας
Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
με την ανάσα ενός παιδιού
σημάδι τούτου του καιρού
που μας φοβίζει και μας καίει
Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
ειν’ η δική μας παρουσία
τον ύμνο ακούγοντας να λέει
χαίρε ω χαίρε ελευθερία
Κι είν’ οι φωνές μας στον αέρα
αλήθεια ποια είναι η αλήθεια
έτσι που ζεις από συνήθεια
μια μέρα ακόμα και μια μέρα
Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
σπάζουν τ’ αγάλματα κομμάτια
ψυχές που κράζουνε βοήθεια
κι έχουν ορθάνοιχτα τα μάτια
Κι ο ουρανός που μας σκεπάζει
μια φυσαρμόνικα που κλαίει
κι εμείς ανυποψίαστοι κι ωραίοι
μέσα στο θαύμα που βουλιάζει
Λίγοι καλοί κι αυτοί μοιραίοι
παραιτημένοι κατά βάθος
ω με πόση ένταση και πάθος γίνονται
πρώτοι οι τελευταίοι
Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
ακολουθώ τα βήματά σου
μέσα στην ερημιά του κόσμου
κι έρχομαι πλάι εκεί κοντά σου
|  |
Lyrics: Dimos Moutsis
Music: Dimos Moutsis
First version: Dimos Moutsis
Other versions:
Yioryos Dalaras
A harmonica that cries
With the voice of a child
A scar of the times
Which frighten and burn us
A harmonica that cries
That is our own presence
when we listen to the anthem saying
"hail oh hail to you, liberty"
And our voices are in the air:
in truth, what is the truth?
when you live like this, by force of habit
A day and yet another another day
And the sky that shelters us
A harmonica that cries
and we, without suspicion and fine
in a foundering miracle
A few good ones, and those others victims of fate
[they are] resigned, all the way down;
look with how much tension and passion
the first are turning into the last
A harmonica that cries
I follow your steps
Through the wilderness of the world
And I come back, here, to you.
| |
