 |
Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας
Όταν σταλάξει η κούραση
το όπιο της το γλυκύ,
βαθύς ο ύπνος έρχεται
και των ψυχών την αύρα γεύεται.
Άδειοι μου τόποι, όνειρα,
κόκκοι της άμμου, απόνερα.
Όσοι κοιμούνται γίνονται
παιδιά και παραδίνονται.
Πάνω σε βλέφαρα κλειστά
του χρόνου ο άνεμος λυσσομανά.
Άδειοι μου τόποι, όνειρα,
κόκκοι της άμμου, απόνερα.
Πριν μπεις για να ονειρευτείς,
πρέπει ν’ αφήσεις καταγής,
έξω απ’ του ύπνου το τέμενος,
τις αρετές σου ή το έρεβος.
Άδειοι μου τόποι, όνειρα,
κόκκοι της άμμου απόνερα.
|  |
Lyrics: Thanasis Papakonstadinou
Music: Thanasis Papakonstadinou
First version: Sokratis Malamas
When, seeping from the tiredness
its opium is, heavy and sweet,
in its embrace a deep sleep seize
bringing a taste of souls' breeze.
My empty places, the fields of dreams,
sand grains and orphaned wake water streams.
The sleeping souls become again
innocent children on a time's train.
Over the curtain of their eyelids
raving and raging are the time's winds.
My empty places, the fields of dreams,
sand grains and orphaned wake water streams.
While getting ready to step in a dream,
you leave behind you the earthly scene,
all temples and shrines that you have built,
of virtues and dark sins a patchy quilt.
My empty places, the fields of dreams,
sand grains and orphaned wake water streams.
| |
