 |
Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος
Μουσική: Μάριος Φραγκούλης
Πρώτη εκτέλεση: Μάριος Φραγκούλης
Τον εαυτό του παιδί απ’ το χέρι κρατάει
στα ίδια μέρη κι απόψε η ζωή θα τους πάει.
θα περάσουν ξανά απ’ της μνήμης τα σπίτια
από θάλασσες άδειες, απ’ του φόβου τα δίχτυα.
Θα σταθούνε μαζί και θα δουν να περνάνε
σαν καράβια οι στιγμές που ποτέ δε γερνάνε
και τα πρόσωπα που έγιναν δρόμοι κι αιώνες
και τα όνειρα που έσκαψαν μες στα χρόνια κρυψώνες.
Όταν ήμουν παιδί είχα βρει έναν κήπο
για να κρύβομαι εκεί απ’ τη ζωή όταν λείπω
όταν ήμουν παιδί είχα κρύψει έναν ήλιο
να `χει ο δρόμος μου φως κι η σιωπή μου έναν φίλο.
Τον εαυτό του παιδί απ’ το χέρι θα πιάσει
σαν γυαλί μια στιγμή θα ραγίσει, θα σπάσει
θα χωρίσουν μετά κι ο καθένας θα πάει
σ’ έναν κόσμο μισό που τους δυο δε χωράει.
|  |
Lyrics: Paraskefas Karasoulos
Music: Marios Fraykoulis
First version: Marios Fraykoulis
Himself as a child he's holding hands with
Over the same places life will take them tonight.
They'll be passing again by the houses of memory
by empty seas, by the nets of fear.
They'll stand together and see passing by
like rivers the moments that never grow old
and the faces that have turned themselves into streets and centuries
and the dreams that have dug through the years hideouts.
when I was a child I had discovered a garden
So I could hide myself there whenever I'm absent from life
when I was a child I had hidden a sun
So that my way could have light and my silence (could have) a friend.
Himself as a child from the hand will take
Like a glass for one instant he'll crack, he'll break
They'll then separate and each one will go
To a world cut in half where both don't fit.
| |
