 |
Στίχοι: Νικόλας Άσιμος
Μουσική: Νικόλας Άσιμος
Πρώτη εκτέλεση: Νικόλας Άσιμος
Άλλες ερμηνείες:
Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Αποκομμένος απ’ όλους κι απ’ όλα
σε μαγεμένη τροχιά
πήρα το δρόμο να φύγω μα ήρθα
τίποτα δε μ’ ακουμπά
στον παράξενό μου χρόνο.
Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
να σ’ αγκαλιάσω να μ’ αγκαλιάσεις
να ξεγελιέσαι να ξεγελιέμαι
να σ’ αγαπήσω να μ’ αγαπήσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι.
Σα ζευγαρώνουν δυο βεγγαλικά
μοιάζουν με μηνύματα τηλεπαθητικά
στων προσώπων μας τις ζάρες.
Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες
δίχως καβάντζα καμιά
ντύθηκε η μέρα τα γούστα της νύχτας
και η ψυχή μου πηδά
στου απέραντου την ψύχρα.
Θες ν’ αγγίξεις την αλήθεια
για βγες απ’ όξω απ’ τη συνήθεια
σύρε κι έλα να με λούσεις
κι ας είμαι της καθαρευούσης
να σ’ αγκαλιάσω να μ’ αγκαλιάσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι.
Δρεπανηφόρα άρματα περνάν
στις τσιμεντουπόλεις του θανάτου το συμβάν
ασυγκίνητο σ’ αφήνει.
Σου ξαναδίνω το είναι μου τώρα
θωρακισμένε καιρέ
με μια σκληρή παγερή τρυφεράδα
σε πλησιάζω, μωρέ
μ’ αυταπάτες πια δεν έχω.
Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
δες θα φτιάχνουμε στιχάκια
να περπατάν σαν καβουράκια
πλάγια κι ακριβά τα χάδια
φως αχνό μες στα σκοτάδια
Μ’ ένα μου πήδο θα σε ξαναβρώ
στο μαγκανοπήγαδο της ήττας μου περνώ
Venceremos, Venceremos.
|  |
Paroles: Nikolas Asimos
Musique: Nikolas Asimos
Première Performance: Nikolas Asimos
Autres interprétations:
Vasilis Papakonstadinou
Coupé de tous et de tout
Sur une voie envoûtée
J'ai pris la route pour partir mais je suis venu
Rien ne me soutient
En cette période étrange de ma vie
Nous savons que c'est un mensonge
Mais soyons un nous deux
Pour que je te serre dans mes bras et pour que tu m'enlaces
Pour que tu sois trompée pour que je sois trompé
Pour t'aimer pour que tu m'aimes
Ne serait-ce qu'un peu, un tout petit peu
Comme deux feux d'artifice qui s'accouplent
Ressemblent à des messages télépathiques
Aux rides de nos visages
Moi sans bannières et sans idéaux
Sans quelque stock
Le jour s'est habillé au gré de la nuit
Et mon âme batifole
Dans le froid de l'immensité
Tu veux effleurer la vérité
Sors de la routine!
Vas-y, amène-toi me couvrir d'insultes
Et même si je suis puriste
Pour que je t'aime et pour que tu m'aimes
Ne serait-ce qu'un peu, un petit peu.
Des chars d'assaut à faucilles passent
Dans les villes bétonnées de la mort
L'incident te laisse insensible
Je te rends mon être maintenant
O temps blindé
Avec une tendresse rude et glaciale
Je m'approche de toi, mon vieux
Mais je n'ai plus d'illusions
Nous savons que c'est un mensonge
Mais soyons un nous deux
Regarde, nous élaborerons de petites rimes
Qui marcheront de travers, comme des crabes
Et nous dispenserons des caresses parcimonieuses
Pâle lumière dans les ténèbres.
Dans un de mes bonds, je te retrouverai
Dans la noria de ma défaite je passerai
Nous vaincrons, nous vaincrons
| |
