 |
Στίχοι: Αντώνης Ανδρικάκης
Μουσική: Γιώργος Νταλάρας
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας & Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Στο ίδιο έργο θεατές χαμένης νύχτας εραστές
με μια κιθάρα στης Αθήνας τον εξώστη
από το σήμερα στο χτες της απουσίας φοιτητές
με έναν ήχο στην ψυχή ναυαγοσώστη
Ό,τι ακούω να ακούς μέσα σε κόσμους μυστικούς
θ’ ανακαλύψεις μια πατρίδα ξεχασμένη
παραδομένη στους καιρούς και σε πελάτες πονηρούς
σε συμπληγάδες μια ζωή παγιδευμένη
Στο ίδιο έργο θεατές εσύ κι εγώ τραγουδιστές
φανατικοί της πιο φευγάτης εξουσίας
οι ήχοι μας διαδηλωτές και τα στιχάκια εμπρηστές
αυτό το έργο είναι παιχνίδι φαντασίας
Σενάριο χωρίς πλοκή της ιστορίας εμπλοκή
αυτά τα χρόνια που χρεώθηκες να ζήσεις
με ποια τραγούδια να σωθείς με ποιους δικούς σου να βρεθείς
και ποιαν αλήθεια τώρα πια να μαρτυρήσεις
Θα βρούμε αλλιώτικους ρυθμούς στου τραγουδιού μας τους γκρεμούς
θα περπατήσουμε κι απόψε ακροβάτες
μέσα από λόγια και λυγμούς της εποχής μας τους χρησμούς
θα ξεχωρίσουμε απ’ τις οφθαλμαπάτες
Στο ίδιο έργο θεατές εσύ κι εγώ τραγουδιστές
φανατικοί της πιο φευγάτης εξουσίας
οι ήχοι μας διαδηλωτές και τα στιχάκια εμπρηστές
αυτό το έργο είναι παιχνίδι φαντασίας
Στο ίδιο πάντα σκηνικό και στης ψυχής τον πανικό
απόψε πνίγομαι χρειάζομαι αέρα
θέλω ν’ αρχίσω από δω αλλιώς τα πράγματα να δω
να πω στον κόσμο μια δική μου καλησπέρα
|  |
Paroles: Adonis Andrikakis
Musique: Yioryos Dalaras
Première Performance: Yioryos Dalaras & Vasilis Papakonstadinou
Comme des spectateurs de la même oeuvre, des amants d'une nuit perdue
Avec une guitare, au balcon d'Athènes,
D'aujourd'hui à hier, élèves de l'absence,
Avec un son salvateur dans l'âme
Ce que j'entends, écoute le dans des mondes secrets,
Tu découvriras une patrie oubliée ...
Livrée aux époques et à des clients malins
Une vie prise au piège dans des difficultés
Toi et moi, spectateurs et chanteurs d'une même oeuvre
Fanatiques d'un pouvoir révolu
Nos cris sont contestataires et nos petits écrits incendiaires
Cette œuvre est pure fiction.
Scénario sans intrigue, implication de l'histoire,
Les années que tu étais obligé de vivre,
Avec quelles chansons te sauver, avec quels parents te trouver ?
Et quelle vérité pourras-tu confesser desormais?
Nous trouverons d'autres rythmes dans les gouffres de notre chanson
Nous déambulerons ce soir encore comme des acrobates,
A travers paroles et sanglots, oracles de notre temps
Nous ferons la différence pour y discerner les illusions
Toi et moi, spectateurs et chanteurs d'une même oeuvre
Fanatiques d'un pouvoir révolu
Nos cris sont contestataires et nos petits écrits incendiaires
Cette œuvre est pure fiction.
Toujours dans le même décor et dans l'affolement de l'âme
Ce soir, j'étouffe, j'ai besoin d'air
Je veux commencer à partir d'ici, voir les choses autrement
Adresser au monde mon propre "salut"
| |
