 |
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Μαρινέλλα
Τα πρώτα θύματα καλέ μου που `χα δει
δεν ήταν θύματα που λένε του πολέμου
ήταν τα ίδια μου τα αισθήματα γιατί
τον κόσμο ρούφηξα φωτιά στο ναργιλέ μου
Και φυσαλίδα τη φυσαλίδα
πως δεν ξημέρωνε πρωί, εγώ το είδα
λες κι ήταν ζάχαρη η φυγή
καρδιά που θέλησες
κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες...
Πως δεν αισθάνομαι ποτέ κι είμαι σκληρή
και πως για λόγια απ’ τα πικρά πετάω το γάντι
Μπορεί και να `ναι αλήθεια, αυτό παρηγορεί
που θες να κόβεις το γυαλί μ’ ένα διαμάντι
|  |
Lyrics: Lina Nikolakopoulou
Music: Stamatis Kraounakis
First version: Marinella
The first victims, dear, I ever saw
were not so-called victims of the war,
they were my own feelings, for
I sucked the world like fire from my hookah
And bubble after bubble,
that no morning came, I saw it
like it was sugar, the flight
you desired, oh heart of mine,
and then came the bees...
That I never feel and that I'm cruel,
and that for bitter words I throw the gauntlet,
it might be true, that is of solace,
you want to incise glass with a diamond
| |
