Καφέ Delice
12 Aυγούστου
5 μ.μ.
Κονάκι ποιητάκων, βουβά πρόσωπα για ό,τι
προάγει σημασία.
Όποιος θέλει να τραβήξει μπροστά
δικαιολογημένα αυτάρεσκος εδώ
όπου βλέπεις όλους όσους είναι
ήχος των βημάτων τους
στο δρόμο.
Αλλά τώρα είναι 5 μ.μ.,
ποιητική νωθρότης,
και είμαστε μόνον δυο
ο ένας,
πατημένα τα ογδόντα
με λαμπερή φαλάκρα
τακτοποεί το ψέμα των μαλλιών του,
οι φλέβες των χεριών, κλαδιά στερημένα της μερίδας του θέρους,
τη μύτη του κουρνιάζει πάνω στο δείχτη του χεριού,
και σουλατσάρει τα μάτια του προς τον ουρανό
(Χαίρετε, παράθυρο παράθυρο παράθυρο παράθυρο!).
Κατά τ’ άλλα
γεράνια κόκκινα, άσπρα, ροζ
πνοές εσπρέσσο
ανθρακούχα δέντρα
και η κορδωτή σερβιτόρα
με δεύτερη δουλειά
να σβολιάσει την επίμονη ματιά μου.