Δουλειά δεν έχω, πόσο μάλλον μια ζωή.
Αισθάνομαι ότι και στον καθρέφτη είμαι μια παράλειψη.
Χρόνια τώρα δεν υπάρχει τίποτα αξιόλογο να κάνω,
το μόνο που αξίζει είναι ν’ αφήνω τη λάμπα πάνω στο γραφείο
να φωτίζει το μικτό βάρος της λογοτεχνικής μου επίτευξης.

Οι φίλοι ανέκαθεν ήταν ένα στρίμωγμα,
απαθείς για τι χώρο καταλαμβάνουν μέσα μου.
Ζω, σαν να προσπαθώ να τεμαχίσω ένα σχοινί
διχως ν’ αγγίξω τις ίνες.
Άραγε η ελπίδα διαπιστώνει την βεβαιότητα ελπίδας;

Δεν ξέρω. Αλλά τι σημασία έχει;