Κάποια με τ’ όνομα Ελένη ή Δελεάνα.
(Σε ξέρω από τον Όμηρο.)
Στο μαύρο φόρεμα ολότελα γυμνή
σαν να φοράει τον ίσκιο της.
Διαμπερής η έκπληξη
υποκύπτει στις θηλές.

Ύστερα η φωνή της, σαν το βιβλίο όπου η μοίρα
καθορίζει τις ζωές μας.
Σαν τη γαζέλα που χάνεται στα χόρτα.
Σαν τις μπούκλες που αγαπούν το κυνήγι.

Η μπόρα στο θερμοκήπιο
ο πάκτωνας κάτω από τη φρεγάτα
η γνωριμία μας
η χειραψία με το κομψό.
Το βελούδινο γάντι που αγκαλιάζει το λεπτοκαμωμένο
ανάλαφρο σύμπαν.
(Με κρατάς όπως οι προτομές το κράτος.)

Στην αρχή είναι τα πάντα συγκινητικά.
Και βάζω τα δυνατά μου.