Στολισμένο πολύχρωμες διαφημίσεις,
το λεωφορειο, το εδώ κι εκεί της ζωής του.
Επιβιβάζεται, ακυρώνει το εισιτήριο σε ένδειξη
καλόπιστου ταξιδιώτη, κάθεται πίσω
και παρατηρεί τα κουρέματα των μπροστινών.
Θα κατέβει όταν η Αθήνα είναι μεζονέτες και βίλες,
κήποι και δασύλλια, όλα μετρημένα σε καράτια.

Γι’ αυτόν, έχοντας κάπου να πάει
είναι να μην έχει πουθενά να πάει. Αλλά και που δεν έχει πάει!
Μέχρι την τελευταία πέτρα του Σινικού Τείχους,
την τελευταία σπίθα της Γης του Πυρός
στου ισημερινού τη μοιρασμένη μοναξιά...
Και δεσ’ τον τώρα, κοντά στα εβδομήντα,
ένας μπακαλόγατος σε αυτοδιανομές κόλασης.