Άνοιξα την ντουλάπα έξω στο μπαλκόνι κι είδα
τα εργαλεία να κείτονται στη σκόνη, σκάλες
ν’ ανεβαίνω, σχέδια να συνδέω αλλεπάλληλα
και ξαφνικά
να σβήνουν και να χάνομαι στο τίποτα· κλαίει
γοερά το γέρικο, κουτσό σκυλί, σέρνει
την πρησμένη του κοιλιά να πιει νερό και στάζουν
στο μουσούδι του στάλες βαθιές του αίματος κι απλώνεται
στο δρόμο ο χάρτης της χώρας που γεννήθηκα.

(Από τότε που τραβάμε
τις πρώτες μας γραμμές με χάρακα
κι αφηρημένοι φέρνουμε μια καμπύλη –
τι ξάφνιασμα που ξέφυγε το χέρι)

Όσο ωριμάζουμε πληθαίνει η ωραία όψη της ανάγκης,
άνθρωποι, πράγματα, τοπία αναγεννημένα
απ’ το δικό μας πόνο και τη δίκιά μας βούληση
επείγονται να δουν και να ιδωθούνε.

Μα το λουρί εντατικά τεντώνεται, δε σπάει.
Και το σκυλί που σκύβει για να ξεδιψάσει
βάφει μ’ αίμα το νερό. Σκιάζεται.

Κάποια σκίτσα πριν τα καταπιεί ο δρόμος
κάποια πρόσωπα με πίστη, μεράκι κι υπομονή
πρόφτασα και κρέμασα, του δίκιου την προοπτική.
Το σκίτσο μιας άλλης χώρας που ξανοίγεται
πιο πέρα κι απ’ τα σύνορα της χώρας που γεννήθηκα.