Καμαρωτή περπατησιά στο δρόμο, η Υακίνθη,
κυπαρισσένια, να περνά
με το βηματισμό της ελαφρύ
βαδίζοντας συχνά παρέα με τη μητέρα της. Όμορφη κόρη,
όμορφης μάνας γέννημα.
Αριστοκρατικές κι οι δυο. Φίνα χαρακτηριστικά,
αρχοντικό παράστημα, ξεχωριστή ευγένεια στην έκφραση.
Ασημωμένα τα μαλλιά της μάνας. Μα της Υακίνθης
τα ξανθά μαλλιά, σαν χείμαρρος χυτά κάτω απ’ τους ώμους.
Μια ομορφιά στον κόσμο η Υακίνθη.

Όμως, σε λίγους μήνες μοναχά
η ηλικιωμένη μάνα της, μαυροντυμένη,
διάβαινε πιο σκυφτή τον ίδιο δρόμο
καμιά φορά σφιχτά κρατώντας απ’ το χέρι
τα δυο μικρά, που ορφάνεψαν νωρίς από την Υακίνθη.
Στιγμές, σαν να γλιστρούσε πλάι τους μια παρουσία αόρατη,
αόριστη σαν αεράκι ανεπαίσθητο,
σαν απαλό τρεμόπαιγμα των φύλλων το φθινόπωρο,
σαν διάφανη ευωδιά λεπτή, που αφήνει
το διακριτικό της πέρασμα στο ποίημα, η Υακίνθη.