Αν δεν ήταν για το ερμητικό μυαλό μου,
θ’ άλλαζα απ’ το κυριλλικό στο λατινικό αλφάβητο
τη διεύθυνση που μ’ άφησες, και θα σου’ γραφα στη Μόσχα.
Θα σου’ λεγα ό,τι θυμάμαι από σένα,
ό,τι δεν είδα από σένα: π.χ. όταν πήγες στη τουαλέτα
ή όταν αποσύρθηκες στο γραφείο
ν’ απολαύσεις το πλάγιο χάδι του τηλεφώνου,
αφήνοντας με να τσιμπώ με το μεσαίο δάχτυλο τα ψίχουλα απ’ το τραπέζι,
να τα επιστρέφω στο πιάτο σου απ’ όπου προήλθαν.

Άν δεν ήταν για περηφάνεια πιο δραστική κι από καθαρτικό,
θα σου’ γραφα... θα σου’ γραφα τι,
όταν τα λόγια μου πιο γρήγορα στεγνώνουν κι απ’ το μελάνι;
Μπορεί να έλεγα ότι η ζωή είναι μια μονομαχία με τον εαυτό σου,
ότι τα χείλη ξεσφίγγουν για να μιλήσουν με ύφος πειστικό,
είτε "Γεια" είτε "Αντίο". Ότι πνιγω
αρσενικά και θηλυκά παιδιά μέσα σε προφυλακτικά.
Ότι μπορώ να γυρίσω ανάποδα και να’ χω
μια ασύνδετη μνήμη για ό,τι έχει χαθεί για πάντα.
Ότι από τη σχέση μας μόνο ένα κενό περίγραμμα έχει απομείνει.

Κι έτσι ας αλλάξουμε θέσεις. Ήλθε η ώρα που εγώ δεν είμαι πια.
Ποιος δεν έγραψε; Ποιος δεν ταχυδρόμησε το γράμμα;