Απ’ τον άπιαστο κόσμο κάτι έχει κοινωνήσει ο νους πὄχει ζητήσει τον άγνωστο Θεό·

κάτι που ωραίο εχύθη στα στήθη για ν’ ανάψει με του ηλιού τη λάμψη κάθε όνειρό μου αχνό.

Κι άπλωσε χωρίς άκρη, του τραγουδιού η Πυθία στης γης την αμαρτία νιοξύπνητα φτερά,

μα δω δε θε ν’ ακούσεις ό,τι η ψυχή σού λέει στον κόσμο αυτ’ όπου κλαίει ακόμα κι η χαρά.