Το σπίτι έχει μάτια και καρδιά,
πονά το σπίτι όπως τα παιδιά,
που η ορφάνια τα πληγώνει.

Το σπίτι σε θυμάται σε ζητά
και κάθε νύχτα στον καημό κρατά
σιγόντο στης ιτιάς τ’ αηδόνι.

Φωνές τα πράγματα και σε φωνάζουν
που πας χωρίς τον ίσκιο σου,
που πας χωρίς αγάπη.
Χωρίς αγάπη δεν ξημερώνει.

Μου είπες γείτονες στους ουρανούς
και όσα δε χωρούν καρδιά και νου
με το θεό τα κουβεντιάζεις.

Απόψε με το δάκρυ σου μιλώ
που πας χωρίς αγάπη στο γκρεμό
και δυο ζωές πως θυσιάζεις.

Φωνές τα πράγματα και σε φωνάζουν
που πας χωρίς τον ίσκιο σου,
που πας χωρίς αγάπη.
Χωρίς αγάπη δεν ξημερώνει.