Νιώθω τόσα πολλά, κάνω σκέψεις μπλεγμένες,
δε χωρούν στην καρδιά κι ανεβαίνουν σπασμένες.
Νιώθω τόσα πολλά, προτιμώ να σωπαίνω,
ανοιχτός δεν μπορώ, κλειδωμένος πεθαίνω.

Είμαι άνθρωπος δες, ίσως ο άνθρωπός σου,
μην το πεις πουθενά, φύλα τον θησαυρό σου.
Είμαι άνθρωπος δες, κρύβω αδυναμίες,
σε μοιραίους βυθούς, ξαφνικές τρικυμίες.
Είμαι άνθρωπος δες.

Άλλαξε τα όλα, με μια αγκαλιά
να μου δώσεις όσα οι άλλοι μου πήρανε.
Δίνουν όλοι πόνο και μοναξιά
κι όλες οι χαρές συνέπειες είχανε.

Τώρα ήρθε η ώρα, για μια φορά,
να κοιτάω δυο μάτια που ’χουν παράδεισο•
ξύπναγα, κοιμόμουν σ’ άγρια νερά
κι όλοι οι έρωτες μου θύμιζαν άβυσσο.
Τώρα ήρθε η ώρα τα κομμάτια να ενώσεις,
η αγάπη επιτέλους να μην έχει επιπτώσεις.

Τώρα τρόπους να ζω και να αντέχω θα βρίσκω
και για σένα εγώ λίγο λίγο θα ανοίξω,
θέλω εσύ να με δεις ακριβώς όπως είμαι,
να μπορείς να μ’ ακούς από όπου κι αν είμαι.

Είμαι άνθρωπος δες, ίσως ο άνθρωπός σου,
μην το πεις πουθενά, φύλα τον θησαυρό σου.
Είμαι άνθρωπος δες, κρύβω αδυναμίες,
σε μοιραίους βυθούς, ξαφνικές τρικυμίες.
Είμαι άνθρωπος δες.