Η καρδιά μου χτυπά
κι ανασαίνω εγώ μα αιτία δεν έχω που ζω.
Είμαι σαν ξαστεριά
που δε βρήκε ουρανό, καλοκαίρι χωρίς δειλινό.

Μοναξιά, ερημιά κι απορία
συντροφιά η σκιά μου κι εγώ.
Μοναξιά, ερημιά κι απορία
συντροφιά η σκιά μου κι εγώ.

Τρομαγμένο πουλί, η φωνή μου κραυγή
και τα χείλη μου δίχως φιλί.
Ξεχασμένη ψυχή περπατώ στη βροχή
και ρωτάω, ρωτάω γιατί.

Μοναξιά, ερημιά κι απορία
συντροφιά η σκιά μου κι εγώ.
Μοναξιά, ερημιά κι απορία
συντροφιά η σκιά μου κι εγώ.