Δρόμος κλειστός ώρα μηδέν
λείπεις εσύ κι όλα μου φταιν
κι όπως σε φέρνω μες στο νου
μετρώ τους κύκλους του καημού.

Σβήνει το φως πέφτει σιωπή
η επαφή έχει κοπεί,
γκρίζα κι αυτή η Κυριακή
μοιάζει η ζωή σαν φυλακή.

Είπα να βγω μες τη βροχή
να μου μουσκέψει την ψυχή,
μήπως ξεπλύνω ενοχές
που με βαραίνουν απ’ το χθες.

Σβήνει το φως πέφτει σιωπή
η επαφή έχει κοπεί,
γκρίζα κι αυτή η Κυριακή
μοιάζει η ζωή σαν φυλακή.