Πάλι μόνος περπατάω ξημερώματα
εκεί που γεννιούνται όλα τα χρώματα
κι όλες οι σκέψεις μου αέρας δυνατός
μες στο μυαλό μου να γυρνάνε διαρκώς.

Και όλο χάνομαι γιατί αισθάνομαι τόσος μικρός,
τόσο ασήμαντος και είναι ο φόβος ο δικός μου
όταν θυμάμαι που μου έλεγες σιγά.

Ο άνθρωπος μου, εσύ είσαι ο δικός μου ουρανός
και είναι ο φόβος ο δικός μου να μη χαθείς
να μη σε κλέψει πάλι ο χρόνος και μείνω εδώ.

Για πάντα μόνος δεν θ’ αντέξω
αν μ’ αφήσεις κάποια μέρα θα ‘ναι παγωμένα όλα
δεν θα έχω αναπνοή δεν θέλω τίποτα, τίποτα,
δεν θέλω τίποτα αν δεν είσαι εσύ

Μη μ' αφήσεις ποτέ γιατί θα χαθώ
έστω ένα τρόπο κοντά σου να ‘ρθω.
Μη μ' αφήσεις ποτέ δεν τη μπορώ τη σιωπή
κι έχω ακόμα πολλά να σου πω.

Μα βλέπω γύρω μου ανθρώπους να μιλάνε για ασήμαντα
για κάτι πράγματα μικρά και δε γελάνε άλλο πια.
Και είναι ο φόβος ο δικός μου που δεν θ’ αντέξω
ν’ ακούω πια το γέλιο σου κι όλα τα θέλω σου.

Είναι ο φόβος ο δικός μου αυτή η σιωπή
δεν θέλω τίποτα, τίποτα,
δεν θέλω τίποτα αν δεν είσαι εσύ.

Μη μ' αφήσεις ποτέ γιατί θα χαθώ
έστω ένα τρόπο κοντά σου να ‘ρθω.
Μη μ' αφήσεις ποτέ δεν τη μπορώ τη σιωπή
κι έχω ακόμα πολλά να σου πω.

Ποτέ, ποτέ.