Έρχεται μες στο σπίτι μου
το τσίρκο κάθε βράδυ
κι αρχίζει στο σκοτάδι
παράσταση ξανά
κουτσοί οι ξυλοπόδαροι
τρυπάνε το ταβάνι
κανένας δεν τους φτάνει
σαν τα ψηλά βουνά.

Και στην κλειστή την κάμαρη
στη λάμπα κρεμασμένη
χορεύει μεθυσμένη
κάτασπρη η μαϊμού
κι εκεί στην ανεμόσκαλα
γυμνό τον ακροβάτη
ξορκίζουν στο κρεβάτι
με λόγια του χρησμού.

Σα λάβα η φεγγαρόσκονη
να στάζει στο πινέλο
στου μάγου το καπέλο
το αίμα του λαγού
και πάνω στο τραπέζι μου
χορεύουνε οι νάνοι
κι η θάλασσα μελάνι
μαύρο του ναυαγού.

Και μέσα στα ηφαίστεια
κοιμάται η Χιονάτη
κι εγώ δεν κλείνω μάτι
στην νύχτα τη βουβή
και στη ρουλέτα μόνος του
ένας ζογκλέρ ποντάρει του πόθου το λιοντάρι
μες το χρυσό κλουβί.
Κι ασήμωσα δυο τάληρα
και μου είπε η χαρτορίχτρα
η μαύρη η ρουφήχτρα
πως θα με καταπιεί.
Και το νερό τ’ αθάνατο
όσο κι αν ασημώσω
τι κι αν το θέλω τόσο
κανένας δε θα πιει.

Κι η Κάρμεν μες τα κόκκινα
και μαύρη καλτσοδέτα
καρφώνει τα στιλέτα
στου ταύρου το πανί
και στα χειροκροτήματα
πενθούν οι ταυρομάχοι
ποιος κέρδισε τη μάχη
απόψε θα φανεί.

Κι απέξω στο παράθυρο
παραμονεύει εκείνος
ο μαύρος Αρλεκίνος
με κόκκινα φτερά.
Μα η ζωή εφτάψυχη
βγαίνει σαν την αρτίστα
στη φωτισμένη πίστα
με μάτια αστραφτερά.

Στα μακριά τα τσίνορα
του νου τ’ ανοιχτομάτη
κόβω του σχοινοβάτη
τ’ αόρατο σχοινί
και στης καρδιάς τα σύνορα
ρίχνω στο καναβάτσο
τον χρόνο τον παλιάτσο
και βγαίνω στη σκηνή.