Αν μου ‘χε μείνει αντοχή θα έτρεχα σε σένα
είμαι σαν τα άδεια τραίνα που κουβαλάν σιωπή.
Αν μου ‘χε μείνει και θυμός θα έκαιγα τα βράδια
ανάσες και σημάδια να μείνω ζωντανός.

Μα δεν μου ‘χει μείνει κάτι έφυγες κι απλά
στης καρδιάς μου το παλάτι άλλη δε χωρά.
Βασιλιάς της μοναξιάς μου έγινα κι εγώ
και σαν το φυλακισμένο τραύματα μετρώ.

Δεν θα σου διαμαρτυρηθώ
εξήγησε μου μόνο πριν να τρελαθώ
αφού η καρδιά σου ήταν σ’ άλλο ουρανό
πες μου γιατί τα χείλη ‘λεγαν σ’ αγαπώ.

Αν μου ‘χε μείνει αντοχή θα έτρεχα σε σένα
δεν έχω και κανένα τα νέα μου να πω.
Αν μου ‘χε μείνει και θυμός θα σ’ έβριζα με μίσος
μ’ αυτό το τρόπο ίσως μπορεί και να κρυφτώ.

Μα δεν μου ‘χει μείνει κάτι έφυγες κι απλά
στης καρδιάς μου το παλάτι άλλη δε χωρά.
Βασιλιάς της μοναξιάς μου έγινα κι εγώ
και σαν το φυλακισμένο τραύματα μετρώ.

Δεν θα σου διαμαρτυρηθώ
εξήγησε μου μόνο πριν να τρελαθώ,
αφού η καρδιά σου ήταν σ’ άλλο ουρανό
πες μου γιατί τα χείλη ‘λεγαν σ’ αγαπώ.