Στο σεντόνι τ’ ουρανού
και το φως του δειλινού φέγγει αρρωστιάρικο,
φέρνει εικόνες σου γυμνές,
τι σου είναι αυτό το χτες, πάντα μαρτυριάρικο.

Πίνω μια γουλιά καφέ,
ρίχνω στ’ άχρωμα εφέ και φαντασιώνομαι
μια θλιμμένη μουσική
και μια κρύπτη μυστική που μαζί σου ενώνομαι.

Σαν του Χριστού τα πάθη
ο έρωτας αυτός
ποια ασχήμια σου ‘χει μάθει,
να είσαι εαυτός
που την ομορφιά ξεγράφει.

Αν μ’ ακούς, δεν είν’ αργά
του σπιτιού σου τα κλειδιά
στο λαιμό μου κρέμονται.
Αν μ’ ακούς, σε συγχωρώ
όσα σταύρωσες εδώ
πάλι ανασταίνονται.

Σε σκιές που περπατάς,
με μισείς και μ’ αγαπάς και τα δυο ταυτόχρονα
και θηλιά μου στο λαιμό
το σεντόνι το διπλό που για σένα το ’στρωνα.

Σαν του Χριστού τα πάθη
ο έρωτας αυτός
ποια ασχήμια σου ‘χει μάθει,
να είσαι εαυτός
που την ομορφιά ξεγράφει.

Αν μ’ ακούς, δεν είν’ αργά
του σπιτιού σου τα κλειδιά
στο λαιμό μου κρέμονται.
Αν μ’ ακούς, σε συγχωρώ
όσα σταύρωσες εδώ
πάλι ανασταίνονται.