Κομμένη ανεμώνα στα κρύα του χειμώνα
από τα χέρια του καημού.
Μένα ρωτάει η καρδιά μου χαμένε έρωτα μου
απ’ τη στιγμή του χωρισμού.

Που να ‘σαι τώρα, που να κοιμάσαι
και με παράτησες,
που να ‘σαι τώρα και δεν θυμάσαι
πόσο μ’ αγάπησες.

Μόνη μου κάνω κουράγιο
να σωθώ απ’ το ναυάγιο
μόνη μου προσπαθώ, μόνη μου.
Μόνη μου δίχως τα χάδια
όλα μου τα πικρά βράδια
μόνη μου κι ας πονώ, μόνη μου.

Ατέλειωτα νυχτέρια στης μοναξιάς τα χέρια
τρέχει το δάκρυ μου κυλά.
Στη σκέψη μου σε φέρνω θυμάμαι και πεθαίνω
τα φλογισμένα σου φιλιά.

Που να ‘σαι τώρα, που να κοιμάσαι
και με παράτησες,
που να ‘σαι τώρα και δεν θυμάσαι
πόσο μ’ αγάπησες.

Μόνη μου κάνω κουράγιο
να σωθώ απ’ το ναυάγιο
μόνη μου προσπαθώ, μόνη μου.
Μόνη μου δίχως τα χάδια
όλα μου τα πικρά βράδια
μόνη μου κι ας πονώ, μόνη μου.