Μια φωνή με ξύπνησε στο σκοτάδι μίλησε
πόνεσα και δάκρυσα, νόμισα πως σ’ άκουσα.
Μα ήσουν μια παραίσθηση κι έχω τη διαίσθηση
πως κι εσύ με σκέφτεσαι, νιώθω ότι έρχεσαι.

Σου ανάβω το φεγγάρι
για να ‘ρθεις εδώ ξανά,
ποιος μπορεί να σ’ έχει πάρει
από μένα μακριά.

Σου ανάβω και τ’ αστέρια
στο σκοτάδι μη χαθείς,
αγκαλιά στα δυο μου χέρια
έλα ν’ αποκοιμηθείς.

Άκουσα το γέλιο σου, ένιωσα το θέλω σου
σαν παιδί ταράχτηκα, όρθιος πετάχτηκα.
Μα ήσουν μια παραίσθηση κι έχω τη διαίσθηση
πως κι εσύ με σκέφτεσαι, νιώθω ότι έρχεσαι.

Σου ανάβω το φεγγάρι
για να ‘ρθεις εδώ ξανά,
ποιος μπορεί να σ’ έχει πάρει
από μένα μακριά.

Σου ανάβω και τ’ αστέρια
στο σκοτάδι μη χαθείς,
αγκαλιά στα δυο μου χέρια
έλα ν’ αποκοιμηθείς.