Ξάγρυπνος κάθομαι και αριθμώ μες στο κελί που διάλεξα του τοίχου τα αυλάκια
Βλέπω βουνά να γίνονται να τρέχουνε ρυάκια και εγώ στριφογυρίζω ξάπλα στον ουρανό
Από ψηλά ατενίζω τον άλλο εαυτό μου αυτόν που φανταζόμουνα πως θα ‘μουνα εγώ
Να χάνεται να φεύγει να πάει στον προορισμό μου και του φωνάζω δυνατά μήπως και ακουστώ

Το σώμα μου μικραίνει η σάρκα μου φυραίνει και το μυαλό μου φεύγει
Τα χρόνια πως περάσαν τα χρήματα μου φτάσαν μα όχι οι στιγμές
Το γκρι με αγαλιάζει η φύση με δικάζει μα όλα είναι εντάξει
Σκυμμένος προχωράω και στην ντουλάπα κρύβω φαντάσματα του χθες

Οι δρόμοι μας χωρίσανε χωρίς να καταλάβω κάποτε όταν ήμουν ένα μικρό παιδί
Απ όταν έμαθα να λέω προσευχή και το μυαλό μου κλείσανε στον χρόνο φυλακή.
Στις αίθουσες μεγάλωσα απέκτησα φυλή ανήμπορος και ανίκανος να αδράξω τη στιγμή
Το μέλλον μου αντάλλαξα με ένα λευκό χαρτί που πρέπει να γεμίζω ξανά απ την αρχή

Το σώμα μου μικραίνει η σάρκα μου φυραίνει και το μυαλό μου φεύγει
Τα χρόνια πως περάσαν τα χρήματα μου φτάσαν μα όχι οι στιγμές
Το γκρι με αγαλιάζει η φύση με δικάζει μα όλα είναι εντάξει
Σκυμμένος προχωράω και στην ντουλάπα κρύβω φαντάσματα του χθες