Όταν ερχόταν οι δικοί σου απ’ τη Γρίβα*, μαζί τους έφερναν τη γλώσσα του βουνού.
Το γέλιο σου ανάβλυζε στης κορυφογραμμής το μυρωμένο χώμα.
Κοτσύφια, πέρδικες κι οι καστανιές θροϊζουσες νεράιδες
ανοίγανε διόδους μυστικές για να χωρέσει στο διαμέρισμα το Πάικο.
Στου σαλονιού τις τρυφερές χαράδρες οι λέξεις σας πετάριζαν κελαρυστές
κι εγώ κρυφάκουγα απ’ το χώλ.

Όμως ξεράθηκε η λίμνη του καιρού κι οι ντόπιες λέξεις χάθηκαν
-όπως κι εσύ- από ασφυξία.
Να μη φοβάσαι την αρχή του σκοταδιού.
Στη Γρίβα θα ξανανοίξει ο κύκλος του νερού
Μες στη στοχαστική σιωπή σου θα ξαναβρείς το οξυγόνο που στερήθηκες
σε μιαν αρχέγονη βροχή και στην ορμή βουνίσιου αέρα.

Σ’ ευχαριστώ που με ταξίδεψες κι εμένα στο βουνό σου
Να ιχνηλατώ μου έμαθες τα άπειρα κοιτάσματα αγάπης.