Η μια σου όψη θάλασσα η άλλη ερημιά
κι αυτά που εγώ ξερίζωσα για να σε συναντήσω
στα χέρια μαύρα βότσαλα και με κορμιά ζεστά
στη γέφυρα που χτίσαμε να βγεις να σε φιλήσω.

Στα χρόνια σκύβω πίνοντας νερό θαλασσινό
βραχήκαν ως το κόκκαλο ιδέες και βιβλία
ανοίγω το παράθυρο τόσα κελιά κλειστά
μια πεταλούδα κήρυξε στη νύχτα ανταρσία.

Τα πουλιά που σιωπούν και πετάνε
στου καιρού ακουμπούν την πληγή
κι αν σε τόπους καινούριους με πάνε
δεν φοβάμαι με λένε Πηγή.

Πώς έτρεχε στα μάτια σου στεριά η μοναξιά
τα μάτια μου το είδανε, ποτέ δεν θα ξεχάσουν
κι η μοίρα σου που έδενε γεφύρια τοξωτά
αγόρι που σφιχτόδενες τα χρόνια πριν γεράσουν

Τα πουλιά που σιωπούν και πετάνε
στου καιρού ακουμπούν την πληγή
κι αν σε τόπους καινούριους με πάνε
δεν φοβάμαι με λένε Πηγή.