Θα 'θελα να σας διηγηθώ μια αρχαία ιστορία
για κάποιο λόγο σας καλώ να γίνει αφορμή,
όχι για τίποτα ήρωες που φάγαν τα θηρία,
μα κάτι απλό και πλούσιο μαζί.

Είναι ιστορία έρωτα και μανιασμένου πάθους,
τέτοιου που δεν εγνώρισε η ανθρώπινη φυλή
μα το παράφορο αίσθημα μέγα θεωρείται λάθος,
αν δεν το συνοδεύει η λογική.

Ήλιο το νέο λέγανε, τη νεαρά Σελήνη
που μυθική είχε ομορφιά,
μα ο κόσμος τέτοιον έρωτα να ανθίσει δεν αφήνει
και όλοι να τους χωρίσουνε βαλθήκανε παιδιά.

Πιάνουν της νύφης τους γονιούς και του γαμπρού του σόι,
τους βάλαν λόγια φθονερά για τους δυο εραστές
Ο Ήλιος λέει δε θα 'κανε για το αρχοντολόι
για του σπιτιού η Σελήνη τις δουλειές.

Μα ο Θεός ο σπλαχνικός το άδικο δεν αφήνει
και απάλλαξε τους νέους απ’τα ανθρώπινα δεσμά.
Άστρο τον Ήλιο έκανε, Φεγγάρι τη Σελήνη,
θαρρώ πως είναι ακόμη εκεί ψηλά.

Και συναντιούνται στα κλεφτά λίγο μετά τη δύση
για ένα φιλί στα πεταχτά.
Μα ο Ήλιος βλέπεις δεν μπορεί μόνη να την αφήσει
και ολονυχτίς φωτίζει την ξανθή της ομορφιά.