Σε κήπο μέσα μυστικό, σ’ της νύχτας τη μαυρίλα
οι Εσπερίδες φρόντιζαν μαλαματένια μήλα.
Τα φύλαγε ένας δράκοντας ψηλός σαν κυπαρίσσι
που μόνο ο γίγας Άτλαντας μπορούσε να νικήσει.

Ο Άτλαντας, ο γίγαντας, που δύναμη είχε τόση
για να κρατάει τον ουρανό μην μας καταπλακώσει.
Βοήθεια, του ’πε ο Ηρακλής, γιατί έχω πάθει νίλα
ο βασιλιάς ορέχτηκε να φάει αυτά τα μήλα.

Ένα μήλο την ημέρα
τον γιατρό τον κάνει πέρα.

Εντάξει, φίλε Ηρακλή, θα σ’ εξυπηρετήσω
μα κράτα εσύ τον ουρανό ως να ξαναγυρίσω.
Τον δράκο πήγε, νίκησε, γέμισε ένα καφάσι
μα σκέφτηκε τον Ηρακλή να τόνε ξεγελάσει.

Συγνώμη, φίλε Ηρακλή, μα λέω να σ’ αφήσω
κι εγώ να πάω διακοπές, λιγάκι να γλεντήσω.
Ρακέτες και μπιτς-βόλεϊ, βουτιές για πεταλίδες
θα έχω για παρέα μου και μια απ’ τις Εσπερίδες.

Δύο μήλα την ημέρα
κάνεις σίγουρη καριέρα.

Πονάει η πλάτη μου, Άτλαντα και σου ζητώ μια χάρη
για κράτα εσύ τον ουρανό να φέρω μαξιλάρι.
Εντάξει, του ’πε ο Άτλαντας μα κοίτα μην αργήσεις
και ξαναπήρε πάνω του την οροφή της φύσης.

Κορόιδο είσαι, Άτλαντα ποιον πήγες να ταπώσεις
και τι δική σου τη δουλειά σε μένα να φορτώσεις.
Τα ήθελα και τα ’παθα ο Άτλαντας φωνάζει
και τρέξαν απ’ τα μάτια του τα δάκρυα χαλάζι.

Δέκα μήλα την ημέρα
έφαγες και τη φρουτιέρα.