Θλιμμένη πόλη που έχω μέσα στη καρδιά
με όλα τα σπίτια απ’ το σώμα σου φτιαγμένα
τρέχουν στους δρόμους της ανέμελα παιδιά
και στα σοκάκια ξωτικά αλαφιασμένα

Κι είν’ η μορφή σου σε παράθυρα ανοιχτά
που βλέπουν πάντα προς του έρωτα τη δύση
κι εγώ χορεύω στο μπαλκόνι σου ένα βαλς
με αυτόν τον άνδρα που έχεις μέσα μου σκορπίσει

Εσβησε η πόλη τα φανάρια στα στενά
κι όλοι οι χαμένοι ψάχνουν σπίτι να φωλιάσουν
την ώρα εκείνη που τα μάτια μου στεγνά
αποφασίζουν το ποτάμι να περάσουν

Κι είναι το βλέμμα σου σαν χιόνι σιωπηλό
που όλο κρατιέται απ’ το χειμώνα να μη λιώσει
την ώρα εκέινη που της σκέψης μου η φωτιά
αφήνει πίσω της τη πόλη να ερημώσει