Δεν ξαναμπαίνω στο χωριό γιατί δε βρίνω τρόπο
να ’χω κρυφό τον πόνο μου στα μάθια των αθρώπω

Έχασα ότι αγάπουνα καλιά ’πό τη ζωή μου
και μπλέξανε σαν τον κισσό οι πόνοι στο κορμί μου

Ούτε στιγμή αλάργο σου δεν θέλω να περάσω
φοβούμαι, τρέμω και δειλιώ στη σκέψη μη σε χάσω

Ότι κι αν κάμω δίχως σου η το γέλιο η-στερούμαι
μα πλημμυρίζω από χαρά όντε σ’ αναστορούμαι

Εάν μετά παρέλευση κάπου σε συναντήσω
αναστορίσου τα παλιά προτού σου τα θυμίσω

Βαθιά η πληγή του έρωντα κι ο νους μου δε το βάνει
να σ’ αρνηθεί ένα λεπτό κι ίσως μπορεί να γιάνει

Ποιος κηπουρός σ' εφίτεψε στου βάτου την αγκάλη
βιόλα μου και χαράμισες τα όμορφά σου κάλλη

Βιολάκι μου ψημιδευτό πιτήδιο κι ερωντάτο
γιάγειρε πάλι στον μπαξέ παντόνιαρε τον βάτο

Ξερά κλαδιά οι ελπίδες μου έτοιμα να καούνε
και τα ’πιασε κι ενοίξανε στα χέρια τση κι ανθούνε

Ακριβοφύλαξέ τηνέ τσ’ αγάπης την ελπίδα
ξερά κλαδιά πολλώ χρονώ να ξανανοίγουν είδα