Κι έτσι όπως άκουγα το ακορντεόν στο δρόμους
να παίζει το τραγούδι που σ’ είχα ερωτευτεί,
ένιωσα πως κουβάλαγα όλη τη γη στους ώμους
κι ας πίστευα πως ήμουνα στον κόσμο αυτό μισή.

Άνοιξα τα παράθυρα που είχα κλειστά δυο μήνες
και στα μπαλκόνια χόρευαν τα ρούχα με ρυθμό,
ο ήλιος στέγνωνε αργά, σεντόνια αλλά και μνήμες
κι ο άνεμος ξεσκόνισε απ’ το σπίτι το θυμό.

Δε σε μισώ που μ’ άφησες να φύγω,
δεν σε μισώ αν δε μ' αγάπησες πολύ,
όσες χαρές μου κλείδωσες ξανά ανοίγω
μόνο οι γενναίοι αγαπούν, οι άλλοι είναι δειλοί.