Μια ζωή εγώ δινόμουν
με πάθος σε λάθος καρδιά.
Από κείνο που φοβόμουν
κρατιόμουν με πείσμα μακριά.
Και αναρωτιόμουν μήπως
του παράδεισου ο κήπος
είναι παραμύθι για παιδιά.

Είσαι η τελευταία μου αγάπη,
να το θυμηθείς.
Έλα απόψε στ’ άδειο μου κρεβάτι,
μη με φοβηθείς.
Τελευταία μου αγάπη,
τι κι αν σου οφείλω δάκρυ,
δε θα μας χωρίσει εμάς κανείς.

Μια ζωή εγώ δινόμουν
σε ξένα για μένα κορμιά,
κι όμως δεν ονειρευόμουν
γιατί είχα σπασμένα φτερά.
Ήρθες φως μου, πεπρωμένο,
δίχως να σε περιμένω
κι άλλαξαν τα πάντα ξαφνικά.