Η μοναξιά σου κρύωσε
τρυπάει τον ώμο,
ο χρόνος σου τελείωσε
μένεις στο δρόμο.

Σε παίρνουνε τα αίματα
γυμνό σε τρώνε,
σε κόβουνε τα βλέμματα
της νύχτας μόνε.

Φοράνε τζιν και κόβουν βόλτες
της εποχής μου οι καταδότες.
Πίνουν ποτά, μασάν παγάκια
φτύνουν γυαλιά μες τα τασάκια.

Και τα όνειρά σου
μες τα μάτια σε κοιτάζουν
και σέρνουν κάτι
πόθους γερασμένους.

Μοιάζουν γυναίκες
που τους ήρωες αγκαλιάζουν
και τους φορτώνουν
στα κρεβάτια ηττημένους.

Μα όταν θα κλείσεις, όταν θα τελειώσεις,
όταν διαβάσεις πολλά γραμμένα,
θα δεις πως όλα μπορούν να υπάρχουν
να συνεχίζουν χωρίς εσένα.