Ήταν πλαστικό. Το μέλος, το ξένο όργανο. Εγώ που το φορούσα

τίποτα δεν αισθανόμουνα. Μόνο έσπρωχνα. Ο κόσμος ήταν

σκληρός κι ελαστικός μαζί. Όταν η κίνησή μου ήταν πονηρή,

καμιά αντίσταση. Κι απ’ τον σφιχτό διάδρομο του άλλου σώματος,

γύριζε σε μένα μόνο το ρίγος της καταχτημένης γης.

Καμιά γνώση. Μόνο δύναμη κουτή. Κι εγώ που περίμενα τη γνώση!

«Άρα κι εκείνος τίποτα δεν ξέρει για μένα όταν με πιέζει» σκέφτηκα

σε μοναχικό περβάζι ακουμπισμένη. Κι η διαφορά ανάμεσα στο πλαστικό

και τ’ αληθινό είναι μόνο μια κάποια μεγαλύτερη αντοχή στο χρόνο.

Αλλά η δύναμη… Τι λέω δύναμη… η βία. Η βία κι η εκμηδένιση του άλλου

είναι ίδια. Η εκμηδένιση.