Δίχως τριακόσιους μ’ ένα μπαστούνι από κρανιά
Κι ένα σακούλι σταυρωτά για την λειψή μπομπότα
Το χώμα ξέρναγε αγκάθια από τη μπότα
Και στις καρδιές μεθοκοπούσε η ερημιά

Ψηλός κόντρα τ’ ανέμου στις κορφές και στα χωριά
Τοίμαζες τον ξεσηκωμό ξεχνώντας και τον ύπνο
Ξαλάφρωνες τα στήθια τους διώχνοντας την ανημποριά
Σε τάιζαν την πίκρα τους και το λιτό τους δείπνο

Ξένοι και ντόπιοι λύκοι φρένιαζαν· μουλωχτός
Διάλεγε το μονοπάτι του ο Εφιάλτης
Σου στήσανε καρτέρι στο γιοφύρι Μάρτης
Μπουμπούκι ο γράβος κι η κρανιά κι εσύ ορτός

Να σε στεριώνει ο θυμωμένος ποταμός
Κι η πληγωμένη Άνοιξη απ’ τον καιρό του Ρήγα
Στο δρόμο για τα Γιάννενα κι ο μαύρος ο χαμός
Να μην μετρά τα χρόνια σου τα λίγα

Απ’ το Μπιζάνι αντίκρισες στερνή φορά το φως
Μάνα με το σεγκούνι σου και τη σφιγμένη ομπόλια
Όσες χιλιάδες οι καρδιές τόσες χιλιάδες βόλια
Το ροζιασμένο χέρι σού φιλούν ο ξένος κι ο δικός

Στον κόρφο της Νεμέρτσκας κουρνιάσανε τα Φραστανά
Τρέχει η λαφίνα στις πλαγιές ψάχνοντας τα παιδιά της
Απόκαμε η Μπάμπω έρημα τα χέρια στην ποδιά της
Απ’ τη βοσκή γυρνούν μουγκρίζοντας τα ζωντανά
Το αίμα δεν σε πρόδωσε κι ούτε θα σε προδώσει
Ο τόπος που σκότωσαν γιόμισε παπαρούνες
Το μέλλον π’ ονειρεύτηκες κοπάδια από κουρούνες
Κι οι σύντροφοι έχουν τη μνήμη σου σταυρώσει.