Είναι αυτό ίο πιωμένο χέρι που τρεκλίζει επάνω στο κλειστό πορτατίφ
Εδώ και χρόνια επιχειρεί μέσα στα μεσάνυχτα να ανάψει ένα φως
Είναι η ώρα που ακούει όλους τους αποδημήσαντες
να επισκέπτονται ένα αφημένο πάθος
μια ζωή κομμένη απρόσμενα στα δυο
Είναι εν τέλει ο θάνατος η άλλη σκέψη;
Ύστερα το χέρι ανατέμνει
Ακουμπάει επάνω στην ψυχρή λογική
Καίγεται μες στον πυρετό της άγνοιας
Σκέφτεται όσο ακόμα του επιτρέπουν οι εποχές
Μια μέρα πάντα αρκεί για να ζυμώσει δίχως υλικά
ένα πικρό ψωμί από φόβο και ασάφεια
και να το ρίξει στα σκυλιά της νύχτας
που αλυχτούνε κάτω απ’ τα παράθυρα
Ακούς το αναπόδραστο
να ταχύνει το βήμα
Κι αυτό το πορτατίφ
με μια αιώνια βλάβη.