Κανένας πλέον
δεν πιστεύει στους προφήτες
Περίεργος άνεμος ερήμου
έχει αδειάσει τις λέξεις τους
μπολιάζοντας αμφιβολία
στις απροσδόκητες μετάνοιες του καιρού

Αρκεί μια μόνο αιώρηση μες στο κενό
Μια πίκρα δίχως δίχτυ ασφαλείας
για να γυρίσει σαν ανάποδο ρολόι η καρδιά

Αδύναμοι είμαστε
για να αδράξουμε τη δύναμη του αιφνίδιου
Μία και μόνη διαφυγή μάς απομένει:
να κρεμαστούμε σαν φρεσκοπλυμένες σκέψεις
στην τεντωμένη μας ζωή
προσμένοντας το πρώτο φως του ήλιου
να ’ρθει για να στεγνώσει τις σκιές

Ν’ ασπροφορέσουμε κατόπιν
σαν έκπτωτοι άγγελοι
δίχως του μέλλοντος Πυθίες
Σε μια ενδότερη φωνή ίσως πιστέψουμε
σαν απαραίτητη συνθήκη επιβίωσης