Ίπταμαι πάνω απ’ το άδειο σπίτι μου

σε μια σταγόνα βροχής εγκλωβισμένη

κάποτε η πατρίδα μου

τα μάτια της θάλασσας φορούσε

τώρα ξερίζωσε και το τελευταίο κύμα

ήταν που αίμα αθώων σεργιάνιζε

με λάβαρο ελληνικό

ποιος το αντέχει

Ίπταμαι πάνω απ’ το άδειο σπίτι μου

χάδια ακρωτηριασμένα στο κατώφλι

πόσα κλειστά παράθυρα χωράνε σ’ ένα βλέμμα

η λεμονιά συννέφιασε στον κήπο

κίτρινα ψέματα που αποσύρθηκαν

ελλείψει στέρεων ημερών

Ίπταμαι πάνω απ’ το άδειο σπίτι μου

αδέξια στην εύθραυστη φυλακή μου στροβιλίζομαι

ανέκαθεν δική μου υπόθεση ήταν η πτώση

το εισιτήριο πάντα του ανέμου