Το τρένο εκτροχιάστηκε μεσάνυχτα.
Ενάμιση σχεδόν αιώνα πριν.
0 κόμης Βρόντσκι δεν έφτασε ποτέ.
Ένα σώμα γυναίκας έπεσε στις ρόγες.
Ελάφι, ψιθύρισε ο μηχανοδηγός.
Φορούσε πολύχρωμες κάλτσες,
παράταιρες η μία με την άλλη.
Κάπνιζε ένα πούρο και γελούσε στραβά.
Με λένε Λέων! φώναξε,
καθώς το τρένο φιδογύριζε ανάμεσα στις σημύδες.
Λίγο πριν τον σταθμό Λαρίσης
ανέπτυξε ταχύτητα.
Ξαφνικά σκόνταψε σε μία πελώρια φάλαινα-σκοτάδι.
Αυτό ονομάζεται σύγκρουση συμφερόντων,
σχολίασε ένας επιβάτης κριτικός
που καθόταν δίπλα σ’ έναν κύριο που ροχάλιζε.
Συμφωνείς, Μέλβιλ; τον ρώτησε,
πριν όλα εξαφανιστούν μες στον λεπτό καπνό.
Τότε αυτή άνοιξε ξαφνικά τα μάτια,
στερέωσε τα γυαλιά στη μύτη
και άρχισε να γράφει.
Αγαπητέ κόμη, από τότε που, δεν είμαι πια εδώ.